Կիրակի Բուն Բարեկենդանն է՝ Նախնյաց պահքը (Բարեկենդան Արածչավորաց պահոց): Տարվա առաջին պահքը, որը միայն ավանդվում է Հայ Եկեղեցում և հիշատակում է Մեծ Պահքին նախորդող երեք շաբաթը և հայերի մկրտությունից առաջ պահքը, քրիստոնեացումից առաջ։

Auch wenn nun die strenge Fastenzeit bald anfängt (ursprünglich war nur Brot und Salz an diesen Tagen erlaubt), beginnt die Tageslesung mit dem Jubel des Propheten Jesaja, der sagt: „Ich freue mich im Herrn, und meine Seele ist fröhlich in meinem Gott; denn er hat mir die Kleider des Heils angezogen und mich mit dem Mantel der Gerechtigkeit gekleidet, wie einen Bräutigam mit priesterlichem Kopfschmuck geziert und wie eine Braut, die in ihrem Geschmeide prangt" (jes. 61։10).

Wie damals, in der Zeit Jesajas, finden wir auch heute in unserem Alltag wenig erfreuliches, wenn wir die Nachrichten lesen, wenn wir von Freunden und Verwandten über die schrecklichen Situation, vom Leid der Menschen in Armenien, in Arzach, in der Ukraine und anderswo auf der Welt hören oder wenn wir in der Fastenzeit uns auf unser Inneres konzentrieren. Wie damals, fragen auch wir heute: „macht es Sinn die Hoffnung auf Gott zu setzen oder hat Er uns, aufgrund unseres Fehlverhaltens, aufgrund unserer Sünden, vergessen?".

Բայց եթե մենք դա անենք Հովհաննեսի Ավետարան 6.16-21 lesen, welches uns über den Gang Jesu auf dem Wasser erzählt, so wird uns klar und deutlich, dass Gott uns niemals vergisst. Vielmehr sind wir diejenigen, die, wie die Junger Christi, Ihn vergessen. Doch ER ist immer bei uns und eilt zur Hilfe auch dann, wenn wir Ihn nicht erwarten. Das wusste schon Jesaja, deshalb blickte er nach vorn. Er hat seine Hoffnung auf Gott gesetzt und sah die Erlösung und den Sieg der Auferstehung Christi und all das, was diese Auferstehung für die Menschheit bringt. Deshalb konnte er sagen „ich freue mich im Herrn".

Später lesen wir auch beim Hl. Paulus: „Freut euch in dem Herrn", in Jesus Christus nämlich. Zwar gibt es viel in uns und um uns herum, was uns die Freude verleidet. Aber im Dunklen der Hoffnungslosigkeit und des Schreckens, sehen wir das Licht der Erlösung im Herrn. Was Gott uns gibt, was ER an uns täglich tut, erfüllt uns mit Hoffnung, macht uns dankbar und froh. Unser Gott vergibt die Schuld, die uns anhaftet und um die wir bei ihm um Vergebung bitten. Er streicht für immer durch, was wir an Versagen hinter uns haben und was unser Leben manchmal auch gezeichnet hat.

Մենք գիտենք, որ Մեծ Պահքի ընթացքում մենք հնարավորություն ունենք շրջվելու աշխարհի խավարից և ընտրել Աստծո գիտության լույսը: Որովհետև միայն Նա՝ մեր Աստվածն ու Փրկիչը, տալիս է մեզ այն, ինչ մեզ պետք է հավիտյան: Ուրեմն եկեք ընտրենք Աստծո գիտության լույսը, և այն մեզ ներսից կուրախացնի, և այդ ուրախությունը հավերժ կմնա: Ամեն.

Տիրատուր քհն․ Սարդարյան

Այս առաչավորաց պահքի պահքն է առաջին առաջինը, որը միայն հայոց եկեղեցուն եկեղեցուն եկեղեցուն պահքից երեք երեք առաջ շաբաթ շաբաթ շաբաթ առաջավոր պահքի խորհուրդը հեթանոսական ապականությունից մաքրությունից սրբություն սրբումն է հիշեցնում նաև մեր պահքը, որ պահեցին պահեցին Թարտությունից առաջ։

դադարեց, որ սկսվեց խիստ պահեցողության շրջանը նրան շրջանը ի սկզբանե թույլատրվում է ( թույլատրվում էր ու ուտել ուտել), կիրակնօրյա ընթերցվածքը սկսվում է եսայա խոսքերով մարգարեի, որն է. «Ես հրապուրեմ տիրոջով, որ փրկութեան զգեստը եւ ուրախութեան պատմուճան պատմուճանին, որպէս փեսայի դրեց իմ գլխին եւ որպէս՝ զուգեց ինձ զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով զարդով.

Ինչպես եսայա մարգարեի ժամանակներում, այնպես այսօր ուրախության առիթները քիչ են մեր առօրյայում։ Հատկապես երբ կարդում ենք լուրերը, երբ հարազատներից լսում ենք սարսափելի իրավիճակի իրավիճակի, տառապանքների մասին հայաստանում, արախում, ուկրաինայում և կամ երբ պահվում են կենտրոնական սխալների մասին լուրերը, երբ գտնում ենք, չենք և ինչպես, ????????? ????????????????????????????????????????????????????????? ??????? մակարդակը «Իսկ ունի՞ հույս դնել աստծո վրա, թե՞ նա մոռացել է, լքել, մեր սխալը, մեր մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերի մեղքերը.

Բայց միշտ մենք ավետարանը հովհաննես հովհաննես հովհաննես 6.16-21-ը, որը քրիստոսի վրա է քայլելու մասին, անմիջապես պարզ է, որ Աստված մեզ չի մենք, որ քրիստոսի նման մոռանում ենք. երբեմն այն ժամանակ, երբ մեր մեջ, չենք սպասում այդ եսայա մարգարեն գիտեր բոլորին, ուստի առաջ նայում է. Նա հույսը հույսը էր և տեսնում էր քրիստոսի փրկության հաղթանակը և բոլոր այն, ինչ հարությունը բերում է. «Ես ???????????????????????????????????????????????????????????? ????????????????????????????????????????????????????????? ????????????????????????????

Ավելի շատ ուշ պողոսն նամակում ասում է ՝ «ուրախացե՛ք տիրոջով», այսինքն՝ հիսուս քրիստոսով. Մեզանում մեր շուրջ շատ կա բան է մեր մեր մեր սարսափի սարսափի սարսափի խավարի մեջ, ահա՛ ենք լույսը լույսը տիրում է այն, ինչ տալիս է մեզ, այն, ինչ մեզ համար ամեն ինչ, մեզ է, գոհունակությամբ ու երջանկությամբ լցնում է աստված. մեր մեր այն այն, որին մենք ենք իրենից խնդրում.

Գիտենք, որ պահքի մենք հնարավորություն ենք տալիս շրջվելու աշխարհի և ընտրելու (աստծուն ճանաչելու) լույսը լույսը Որովհետև նա, մեր աստվածն է փրկիչը փրկիչը, կարող է մեզ տալ նրան, ինչի համար ունենք հավիտենականության հավիտենականության հավիտենականության եկեք ընտրենք ընտրենք աստվածգիտության և նա կերջանկացնի հոգեպես ուրախությունը կլինի ամեն ինչ.